Fajny blog o Darmowych grach 9711

For Honor to jedyna z najlepszych gier, w jakich potrafimy pojedynkować się na miecze - czy z wykorzystaniem innej broni białej. Warto dać tej sztuce szansę, choćby tylko dla wyzwania i emocji towarzyszących honorowym potyczkom, jakie nie nudzą nawet po wielu godzinach.

Ubisoft urządzał przed premierą testy w kilku fazach. Był we wszelkich, a wbrew toż do całkowitej wersji gry wkroczyłem równie entuzjastycznie, jak gdyby był owo mój pierwszy raz. Tak działa siła przyciągania tej prac, a w szczególności, gdy dużo ją poznamy.

Nie znaczy to, że ważne chwile są odpychające i wymagamy męczyć się, by docenić rozgrywkę. Z przodu zabawa może swobodnie oddać się nieco chaotyczna, i model walki wymaga przyzwyczajenia. Mija jednak godzina czy dwie, i na polu bitwy czujemy się jak ryba w wodzie. Każde umówienie się z złym graczem to chwila emocji - przede ludziom w stylach, w jakich możemy się w stu procentach skupić na grze.

Mowa tutaj o Pojedynku i Potyczce. Więc bez wątpienia najlepsze, co gra ma do zaoferowania: starcia sam na jakiegoś i dwóch na dwóch, przy jakich można spędzić długie godziny. Niskie i oryginalne w bliskiej prostocie, ponieważ zawierają się wyłącznie umiejętności, a my możemy poczuć się niczym na rycerskim turnieju - przy czym na tle walki spotykają się także samurajowie i wikingowie, natomiast nie wyłącznie rycerze.

Istnieje też drużynowy Deathmatch dla ośmiu graczy też najbardziej efektowny tryb - Dominacja. Zwłaszcza ten nowy był szybko promowany przed premierą gry. Bierzemy w nim tematy kontrolne, zaś w meczach pomagają też słabe jednostki sterowane przez sztuczną inteligencję.

Problemem „zdrowych” systemów jest zawsze chaos. Odparcie ataku dwóch wrogów nacierających dodatkowo może mocno podbić poziom adrenaliny i wykonać frajdę, a tu również często powraca do frustrujących sytuacji - gdy nagle dostajemy cios w plecy, kiedy gromadzimy się na wrogu przed nami, albo jak wiemy, że nie poradzimy sobie z trójką przeciwników i musimy po prostu uciekać.

System konkurencji stanowi w założeniach prosty. Podczas pojedynku aktywujemy bojową pozycję i prowadzimy lub blokujemy razy z trzech kierunków - to wszystko, ale zasadami istnieje ponad cała reszta ważnych elementów gry. Znaczenie jest długość od przeciwnika, a wtedy i zdrowe podejmowanie się, stosowanie uników, doskakiwanie do oponenta w złotym czasie.

Oprócz blokowania, drogie są próby przebijania gardy albo nawet odrzucenie wroga do tyłu. Do ostatniego drugie kombinacje ciosów. Mieszanka ta lubi naprawdę wybornie. Pojedynki w For Honor przypominają trochę bijatyki. Tempo jest właśnie inne, jednak takie podstawowe założenia podobne.

Z tezą o różnorodności przygotowano klasy wojowników. Na start otrzymujemy po czterech na grupę, a to w kwocie dwunastu. Każdy jest obcy a chce się testować wszystkich, chociaż szybko znajdujemy ulubieńców, niezależnie od preferencji. Są części płynne i szybkie, opancerzone i ciężkie, lub też zbalansowane także bardziej uniwersalne.

Moje ulubienice to Nobushi oraz Walkiria. Obydwie posługują się włóczniami także Fajne gry na PC są dosyć zręczne. Nordycka wojowniczka jest więcej małą tarczę, a japońska stosuje nawet ataki z toksyną. Zapoznawanie się stylu gry konkretnych bohaterów i odkrywanie ich istnieje mocno przyjemne. For Honor spodoba się tym, którzy cenią stale udoskonalać swoje wiedze, by zatrzymywać się jeszcze lepszymi.

Kampania fabularna jest widoczna i pokazuje się całkiem udana, jednakże nie zachwyca. W układzie pięciu godzin oglądamy cut-scenki, a pomiędzy nimi walczymy z uczestnikami w prostych lokacjach, opartych na ostatnich z multiplayera.

Zabrakło w sposobie jednoosobowym czegoś innego, ciekawych działań i charakterów misji. Wszystko kieruje się do potyczek, jakie są mniej angażujące niż gra z różnymi graczami. Twórcy nie pokusili się o wprowadzenie interesujących oponentów, innych z rozgrywek wieloosobowych.

Całość jest dobrą rozgrzewkę przez zmaganiami w budów, ale ostatecznie czujemy, że For Honor to przede wszystkim rywalizacja online, a kampania nie była celem dla twórców.

Smuci obecność mikropłatności. Jak zawsze, skoro nie działają one właśnie przedmiotów kosmetycznych. For Honor pozwala jednak nabyć walutę, dzięki której zdobywamy elementy wyposażenia. Nowe ostrze do broni, hełm, napierśnik czy uchwyt mogą oferować inne statystyki. Na szczęście zazwyczaj każdy przedmiot zwiększa pewien atrybut, i zarazem obniża inny.

Poza tym, co warto zaznaczyć, bonusy od ekwipunku aktywne są wyłącznie w trybach czterech kontra czterech, gdzie i faktycznie nie panują zasady fair play. Wyposażenie zdobywamy i tak po prostu grając. Mimo wszystko, szkoda, iż taki układ jest ten w walce, za którą - w roli pudełka - płacimy kolosalną kwotę.

System odblokowywania sprzętu budzi zresztą wątpliwości sam w sobie, nawet że nie widzimy na mikrotransakcje. Wydaje się niepotrzebny, zbyt rozbudowany i wdrożony z rzeczą o graczach, którzy znajdują, iż nie warto grać nawet w złote gry, gdyby nie oferują dziesiątek elementów do odblokowania.

Cieszy poziom oprawy graficznej, a i optymalizacja wersji PC. Doskonałe animacje posiadają pełny wpływ na zabawa z rozgrywki. Wszyscy wojownicy w historii wyglądają świetnie. Infrastruktura sieciowa sprawiała małe problemy chociaż w dniu premiery, przynajmniej w czasie naszych testów. Nie zauważyli odczuwalnego laga, choć dobieranie oponentów mogłoby być czasem nieco krótsze.

For Honor to w dobrym sensie diament, na którym dostrzegamy mniejsze także szersze skazy. Fakt - kampania potrafiła stanowić ładniejsza, a system ekwipunku mniej rozbudowany i niepowiązany z mikropłatnościami, lecz wszystko to dość nie przeszkadza, gdy stajemy oko w oko z dodatkowym oponentem. Gra jest dobra.

Mass Effect Andromeda proponuje idealne połączenie byłego z różnym. Otrzymujemy wystarczająco dużo znajomych elementów i jakości cenionej serii, lecz i porządną dawkę zielonych i popularnych rozwiązań. Wszystko to gromadzi się na właściwą przygodę, którą napędza intrygująca fabuła.

Bohatera - lub bohaterkę - o nazwisku Ryder poznajemy, gdy budzi się z hibernacji po 600 latach drogi na Hyperionie, czyli Arce transportującej dwadzieścia tysięcy ludzi. Nowa galaktyka to nowoczesne wyzwania. Od razu odbijamy się do produkcji, by zbadać pewną podejrzaną planetę, która według pierwotnych założeń uznawała być różnym lokalem ludzkości. Nie wszystko idzie jednak zgodnie z systemem, a członkowie ryzykownej ekspedycji muszą improwizować.

Bioware nie udało się idealnie rozpocząć opowieści. O ile same założenia fabularne mogą zainteresować, to podstawowy wątek nabiera tempa dopiero później, po kilku godzinach. Spotykamy nową kategorię i prezentujemy jej treść powiązaną między sprzecznymi z pasją kettów. Związek pomiędzy tymi charakterami jest naprawdę intrygujący.

Ponadto w późniejszych czasach pojawiają się dodatkowe wątki, dbania o głównego „złego”, interesujące zwroty prac i zwiedzanie najciekawszych planet. Pojawiają się kolejne misje lojalnościowe, w grup zajmujące - tym bardziej, że na towarzyszach po prostu nam zależy. Współpracownicy bohatera wypadają świetnie. Nawet dobrzy członkowie załogi, jacy z początku przygotowują się nieco nudni, odkrywają przed nami nasze wielkie oblicza.

Niezwykle dobrze jest wrócić na statek oraz po prostu słuchać kompanów. Uśmiechamy się, gdy zadziorna asari Peebee robi na złość doktor Lexi, albo kiedy ktoś plotkuje na swój problem. Kroganin Drack z pierwszych chwil składa się godnym następcą poprzedników z trylogii Sheparda. Uparty, odważny, bezpośredni, ale także całkiem rozsądny, gdy jest potrzeba. Oczywiście mógłby robić dziadek Wrexa.

Istnieje i komandos Cora, która zaskakuje danymi o swojej historii, wyluzowany Liam, z jakim jednak miło zamienić kilka słów, a także pomocna turianka Vetra ze znajomymi rodzinnymi problemami. Wreszcie salariański pilot i nawigatorka Suvi, których trafiamy na mostku, natomiast na przestrzeni całej przygody słyszymy, jak łączy się pomiędzy nimi coraz większa przyjaźń.

Właściwy dla Mass Effecta klimat buduje częste spacerowanie po statku - by prowadzić z załogą, sprawdzać wiadomości czy wykonywać badania. Tempest to poważny następca Normandii, nie zbyt duży, nie zbyt mały i wspaniały wyglądem. Jest i odpowiednik Cytadeli - międzygatunkowej stacji kosmicznej z trylogii. To Nexus, do którego w zamierzeniach miały zadokować cztery Arki podróżujące z Bliski Mlecznej. To znaczenie pełne zróżnicowanych postaci, wewnętrznych przepychanek politycznych i delikatnych, ale często ciekawych zadań pobocznych. Od badania w historii sabotażu, do udzielania wywiadu dziennikarce.

Ryder jest Pionierem ludzkości, a wtedy jego funkcja to szukanie miejsc, w jakich można założyć pierwsze pozycji. Na kilku planetach bierzemy się między innymi badaniem ruin zaawansowanej cywilizacji, by „odblokować” tajemnicze krypty, dzięki czemu w wyznaczonym obszarze może powstać zalążek pierwszej kolonii. Trzeba jednak przyznać, że kroki niezbędne do trafienia do imponujących krypt wprowadzają pewną powtarzalność.

Założenie pozycje na ziemi otwiera szereg innych możliwości, oraz w poszczególnych przypadkach niedostępne wcześniej tereny. Pojawiają się dodatkowe misje poboczne, a często jesteśmy sens, aby na każdy świat powrócić. Można mieć jednak zastrzeżenie do wybranych opcjonalnych zadań, bo zdarza się, że zdarzają się tylko do podróży w ustalone środowisko także nie oferują satysfakcjonującego tła fabularnego.

Planety, po jakich możemy rzucać się Nomadem - będącym doskonalszym w obsłudze odpowiednikiem Mako z podstawowego Mass Effect - są spore. Mówimy nawet o rozmiarach kilku połączonych lokacji z Dragon Age: Inkwizycja. Dzięki samochodowi nie jesteśmy jednak znużenia eksploracją.

Podczas zwiedzania spotykamy kolejne grupy wrogów, postacie, które każą nam inne zadania, różne punkty zainteresowania i - przede wszystkim - piękne wyglądy. Prawe do bliskiej możliwości ziemi są bardzo zróżnicowane, właściwie każda jest doskonale nowa z dawnej. W liczbie odwiedzimy sześć takich, po których potrafimy swobodnie się poruszać. Do tego dochodzą oczywiście mniejsze lokacje specjalne, chociażby w pracach lojalnościowych czy pobocznych, a dodatkowo dwa miasta.

Akcja męczy się w klasterze Helejosa, a więc w wycinku Andromedy. Planet jest tu w kwocie kilkadziesiąt, jednak grupa to jedynie artykuły na karcie galaktyki, jakim umiemy się przyjrzeć. Gdzieniegdzie wykrywamy anomalie, wysyłamy sondy i uzyskujemy z nich surowce. Szkoda tylko, że ruszanie się między innymi planami jest kilka żmudne. Każde kliknięcie nowoczesnego sposobu czy planety to kilkanaście minut animacji lotu, co kilka męczy.

Podstawą rozgrywki - obok interakcji z dowolnymi formami i eksploracji - jest gra. To rzeczywiście najlepszy moment Mass Effect: Andromeda, co automatycznie sprawia, że atrakcyjnym urozmaiceniem jest bogaty tryb sieciowej kooperacji i chronienie ataków fal przeciwników.

Starcia są bardziej aktywne niż w poprzednich częściach. Mienie z osłon terenowych wciąż ma miejsce, jednak pamiętamy ponad nowe możliwości, z których chętnie korzystamy. Wprowadzenie pakietu skokowego i dużego uniku z dopalaczem przyciąga do wielokrotnej zmiany pozycji, by unikać niektórych wrogów, być niezależnych z tyłu, bądź same przedostać się do skrzynek z amunicją i apteczkami.

Niezwykle satysfakcjonujące jest wyskoczenie w powietrze, zatrzymanie się na element i złożenie celnej serii w oponenta, a następnie wykonanie biotycznej szarży i błyskawiczne odskoczenie w drugie miejsce. W głównych minutach czujemy lekki chaos, tylko bardzo łatwo zapamiętujemy nowe zasady walki i napawamy się wszą jej chwilą.

Potyczki są te chcące, oraz większe bitwy sprawiają problemy nawet na odpowiednim poziomie trudności. Na większych potrzebne jest obecnie odpowiednie dobieranie projektów i korzystanie gry nes pobierz najłatwiejszych w danej rzeczy zdolności. Powracają też kombinacje mocy, które i należy korzystać z rozwagą, by użyć te niezwykłe eksplozje jak dużo efektywnie. Niektóre moce pełnią rolę zapalników - gdy już po ich wzięciu trafimy wroga mocą-detonatorem, zadajemy duże obrażenia obszarowe.

Sporą zmianą, przychodzącą na proces walk, jest zwolnienie z planu na skale. W moc rozwoju możemy odblokowywać dowolne energie z kategorii walki, biotyki i metod. Jednocześnie wyposażymy maksymalnie trzy, a możemy takie potrójne zestawy zmienić choćby w trakcie starcia. To dzięki profilom - wszystek z sześciu oferuje inne bonusy procentowe do drugich ataków czy atrybutów. Do profilu przypisujemy trzy moce, i na pasku szybkiego wybierania ustawić możemy cztery profile. Dzięki temu wciąż możemy szybko zmienić strategię.

Nie zawiodło zbierania surowców, które najczęściej pozyskujemy z bogatych skrzyń i pojemników, a dodatkowo prowadząc z Nomada drona wydobywczego. Minerały i zasoby wykorzystujemy do prac broni, pancerzy także własnych czynników wyposażenia. Eksplorując galaktykę zbieramy też punkty badań, które dajemy na działanie kolejnych prototypów do menu produkcji. Fani craftingu będą brali zajęcie.

Pod względem technicznym nowy Mass Effect jest określone problemy. Animacje bywają dziwne i inne, a często zabawne, ale dotyczy to raczej postaci ludzkich. Szkoda, bo przez ostatnie że czasem upodabniać się z bohaterem. Obserwowaniu krogan, turian czy salarian nie towarzyszą już jednak żadne inne odczucia. Wersja na PS4 to ponad nieco powolnie ładujące się tekstury otoczenia podczas jazdy Nomadem, ale szybko się do tego ćwiczymy.

Niedoskonały istnieje także interfejs. Szczególnie zarządzanie dziennikiem - funkcje są poukładane w dalekich kategoriach bez logicznego porządku. Oznaczanie określonych celów zadań z wieloma mieszkaniami do odwiedzenia również mogłoby żyć piękniejsze.

Mass Effect: Andromeda to elegancka i wdrażająca przygoda w kosmosie. Zabrakło być prawdopodobnie zapadających w pamięć zadań pobocznych oraz wyższego dopracowania, lecz wyjątkowy klimat, różnorodne światy, towarzysze oraz powiązane spośród nimi role, a dodatkowo rewelacyjna walka, sprawiają tę grę wartą polecenia.

Do Agony - debiutanckiej produkcji bydgoskiego Madmind Studio, jaka w branży została już niemal ochrzczona mianem growego bękarta - należy postąpić z olbrzymim dystansem. Dlaczego? Podobnie gdyż jak rewolucja, tak i kontrowersja (na jej bazie postanowiono zbudować zainteresowanie tytułem wśród graczy) lubi pożerać własne dzieci. Po premierze szybko zaprezentowało się, że deweloperzy zaszli w zastawioną przez siebie pułapkę marketingową - finalny produkt odbiegał bowiem wyłącznie od wizji zasianej przez mistrzów w górach graczy. A wtedy właśnie początek problemów produkcji.

Przez pierwsze minuty Agony bywa... intrygujące. W wartości rozpoczynamy rozgrywkę nie wiedząc kim jest protagonista i dlaczego otrzymuje się w tłu tak mocno plugawym i złym. Obiecujące intro daje nas tylko częściowo w tematykę piekła i faktu, iż wtedy akurat tam wylądowaliśmy. Szybko jednak poznajemy mechanikę zabawy - przez pozostałych dziesięć godzin (bo tyle nieco więcej zajmuje przejście głównego wątku fabularnego) graczowi przychodzi kluczyć meandrami pokrętnie zaprojektowanych poziomów, uciekać przed demonami spragnionymi krwi kierowanej kondycji i realizować dwa rodzaje zagadek logicznych opracowanych przez twórców gry. Troszkę wieje nudą? Racja, jednak po kolei...

Przed w ogóle przystąpimy do "zabawy", należy podkręcić z marszu gammę - prawie, że do maksa. Nie wiadomo, albo to brak, czy zabieg celowy, a w Agony (choć na podstawowych ustawieniach graficznych połączonych z jasnością) nic nie widać. Kompletnie nic - nawet, gdy ma się w ręku pochodnię. Gra nabiera jednak rumieńców wraz z przesuwaniem gammowego suwaka w moc. Kiedy już cokolwiek widzimy, świat Agony okazuje się przyzwoity. Korytarze założone przez twórców zbudowane są ze wszelkiego rodzaju ludzkich tkanek - mamy to łuki triumfalne z zębów, korytarze wyłożone ścięgnami także nowe dziwaczne kompozycje designerskie.

I czeka to faktycznie satysfakcjonująco - w wymieszaniu z dźwiękami ruszania się po mięsistych powierzchniach - i po chwili nawet nie zwracamy opinie na jakiekolwiek schematy konstrukcyjne i wzięte we wcześniejszych miejscach, mówiące się elementy scenografii. Przyczepić należy się jednak do rodzajów postaci - wykonano je szybko, przez co są zwyczajnie brzydkie - oraz wodospadów krwi, które powstały przez nadanie ruchu niewyanimowanym obiektom rozbryzgu krwi, co woła o pomstę do nieba!

Sam aspekt gameplay'owy więcej nie należy do ostatnich przesadnie skomplikowanych. Gracz dodaje się bo w ducha, który - próbując uwolnić się z ogromnych otchłani - może opętać spotkanych na prostej możliwości grzeszników, czyli ludzkich NPC, do jakich przed przejęciem kontroli można nawet zagadać. Jeżeli to konkretna postać zginie, nie ruszamy się tymże także "fruniemy" w sposobie swobodnego lotu do drugiego nieszczęśnika, którego fizyczną formę przyjmujemy. W późniejszym czasie protagonista może opętać nawet potężniejsze demony.

Tu jednak wykazuje się pierwszy z problemów Agony, czyli niekonsekwencja w zaplanowaniu rozgrywki. Grze sprowadza się nagminnie "oceniać", że bohater zginął definitywnie dodatkowo nie ma przy nim innej rzeczy możliwej do opętania. Stanowi toż słabe rozwiązanie - tymże dużo w terminie, gdy strategicznie próbujemy zająć się w demony, by zmusić je do gry między sobą (w wyniku czego powinna oczyścić się przed graczem droga). Wszystko więc stanowi podawane graczowi w nie do kraju przemyślany sposób.

"Zagadki" stworzone przez twórców to dodatkowo kwestia odrobinę żenująca, ponieważ ograniczają się one do dwóch typów aktywności. Pierwszym spośród nich stanowi szukanie określonej kwoty serc w przeróżnych miejscach konkretnej lokacji, by umieścić je na którejkolwiek z szal na wartości. Inne to szukanie Sigili, czyli odpowiednich run, których stan musimy odrysować na najbardziej przygotowanych do tego panelach. A tu nie mechanika jest dość ciekawa, jednak zabita przez monotonię całego wyzwania - zawsze sprawiamy ten jeden schemat, wiedząc że ważny znak jest wysoko ukryty przed graczem. Obie formy "intelektualnej zabawy" są nudne, dlatego twórcy montują w takich mieszkaniach jednego bądź mało przeciwników, żeby sztucznie podkręcić klimat wszechobecnego zaszczucia - okresem to pomaga, przeciwnym razem już niekoniecznie.

Warto dodać o wielu niedociągnięciach wersji premierowej, jakie są zwykłymi bugami - zamrożenie kamery należy że do najczęstszych problemów. Czasem z niewyjaśnionych powodów ekran gry zwyczajnie "staje", a następnie sposobem jest wczytanie tego punktu kontrolnego. Podobnie dodatkowo jest z przeciwnikami zajmującymi się w nielogicznych miejscach (np. zaczepiwszy się o kawałek wysokiej trawy), czy bohaterem spadającym w przepaść (ze powodu na stworzenie terenu i kolizję obiektów uniemożliwiających toczenie się). I już najgorszym brakiem jest niemożność korzystania z nawigacji i docierania w interakcje z problemami, gdy wybieramy się w gronie potwora - robi to, że w ścisłe miejsca (gdzie spotykają się jakieś znajdźki lub bonusy) musimy Gry do Pobrania przejść dwa razy, i często do doskonałych miejsc udaje nam się wejść zupełnie przypadkiem.

Na potępienie zasługuje również - a że przede każdym - pomysł z wykorzystaniem kontrowersji do punktów marketingowych. Twórcy od dawien dawna szczują graczy wizją bezceremonialnie ujętego piekła, w jakim głównymi filarami zabawy traktuje być prymat brutalności oraz nieskrępowana niczym nagość. I chociaż gra istnieje w sztuce przesiąknięta krwią oraz seksem, to pojawiające się na ekranie obrazki nie szokują już tak, jakby można istniałoby obecnego po zapowiedziach oczekiwać.

Deweloperzy dokręcali więc marketingową śrubę w ostatnich dniach przedpremierowych. Oznajmili między innymi, że ich gra była do tego tytułu wulgarna, że potrzebowano ją ocenzurować, aby zawierała się w standardach wersji konsolowych (wszystkie rodzime portale growe o tymże się rozpisywały). Użytkownicy PC byliśmy przecież otrzymać łatkę ściągającą dobre zabezpieczenia - i ostatecznie jej nie dostali. Takie machlojki i podążanie na sztucznej kontrowersji raczej nikomu nie powinno się podobać…

Istnieje przecież w Agony kilka rzeczy, które zarabiają na pochwałę - ich wyliczenia można osiągnąć choć jednym tchem. Przede wszystkim level designer wykonał kawał dobrej pracy przygotowując projekt poziomów. Stanowią one nieoczywiste i dostosowujące do podążania w wielu wymiarach - często wymagają poszukiwania najmniej logicznej ścieżki. Służy to zbieractwu rozsianych po mapach znajdziek (w ostatnim listów, z jakich szczątkowo poznajemy fabułę). Zobaczone na ulicy potwory i służą radę - szczególnie, jeśli musimy ich wychodzić, a nie w nie się wcielać.

Niestety adwersarzy jest znacznie zbyt chwila - o ile początkowo atmosfera jest zupełnie gęsta i przytłaczająca, o końcu z okresem zapoznajemy się do obecności przeciwników i przestajemy się ich bać. Poziom strachu, gdy na horror, jest wtedy dosyć nierówny - z jednej strony napotykamy głównie na całkiem smaczne i logiczne screamery, z różnej natomiast, wraz z upływem czasu spędzonego w piekle, zdajemy się uodparniać na wszelką napotkaną strasznostkę - a horror obraca się w symulator działania i uciekania (o ile potwory nie zaklinują się i zaniechają pogoni za bohaterem).

Agony nie tylko miało potencjał dobrego horroru, jednak potrafiło stanowić zupełnie znośnym debiutem mężczyzn z Madmind Studio. Nie dziwię się jednak reakcjom ludzi, którzy - szczuci z dłuższego już czasu wizją piekła w najpiękniejszym, bo polskim wydaniu - zderzyli się z produkcją co bardzo przeciętną. Agony - przez wszystkie kontrowersje, które prowadziły promocji tytułu - nie odda się więc ocenić jedynie z faktu finalnego produktu, ale opiniować należy wszelkie obiecanki, jakich otworzył się wydawca. Planowały być cuda, a wyszło… cóż, coś innego.